Mijn naam is Simone, sinds 2016 getrouwd met Wump en samen zijn wij de trotse ouders van Mees (7) en Juul (5). Het jaar 2023 eindigde voor ons in een nachtmerrie en net toen we dachten dat 2024 niet erger kon worden als dat 2023 eindigde, gebeurde het meest verschrikkelijke wat je als ouders kan overkomen…
We schrikken wakker van de telefoon die gaat, de verpleegkundige die vannacht voor Mees heeft gezorgd belt ons met een update van de nacht. Mees is vannacht nog veel zieker geworden, heel de nacht zijn ze bezig geweest met hem stabiel te krijgen en vooral te houden… We kleden ons aan en lopen direct door de nog donkere gangen van het ziekenhuis naar de IC.
We kunnen voorzichtig zeggen dat Mees de nacht goed is doorgekomen en het lijkt erop dat hij het bochtje de goeie kant heeft opgenomen. Er wordt zelfs voorzichtig wat medicatie afgebouwd om ervoor te zorgen dat de schade die is veroorzaakt door de bacterie, sepsis en de septische shock waarin Mees is gekomen wordt beperkt.
Wij zijn weer vroeg wakker in het Ronald MC Donald huis, we zijn vannacht niet gebeld door de IC en dat is een “goed” begin van de maandag.
De verpleegkundige belt ons dat de MRI-scan in het UMCU goed is verlopen en dat ze weer terug zijn in het WKZ op de IC met Mees. Later in de middag krijgen we de uitslag van de scan, er is niets “geks” gevonden in Mees zijn hoofd. Onze Super Mees, wat een topper, zo sterk en stoer!
Nog steeds zitten we in een enorme achtbaan en Mees houdt niet eens van achtbanen… Twee weken ligt Mees nu op de IC, ziek, doodziek aan het vechten. Al zoveel hobbels genomen, kleine lichtpuntjes, tegenvallers en nog een lange, heel lange weg te gaan… Zolang die achtbaan maar blijft rijden en we allemaal blijven zitten is het goed, met elkaar komen we er wel toch? Hoe moeilijk het ook is.
Dinsdag 26 december aan het einde van de dag kregen we te horen dat er een gist is gevonden in Mees zijn bloed. Vandaag gaan de lijnen er allemaal uit. Er moeten wel nieuwe lijnen geplaatst worden, want zonder kan Mees niet.
Het nieuwe jaar is begonnen, we gaan ervoor, samen met Mees! Als we aan hem vragen of hij gaat winnen van de Leukemie zegt hij volmondig ja, hoe stoer ben je dan, strijder!
Vrijdags weten we dat het huidbeeld past bij TEN (Toxische Epidermale Necrolyse) De dermatoloog komt vandaag weer bij Mees kijken en het lijkt op sommige plekken wel iets rustiger te worden. Verder doen we het rustig aan vandaag.
Vandaag zijn we beide vroeg bij Mees in het ziekenhuis. Als we binnenkomen is Mees net wakker, hij heeft goed geslapen zegt hij. De verpleegkundige geeft aan dat hij wel veel wakker is geweest, ook omdat ze de wondzorg moesten doen, Mees zegt daar zelf niets over.
De arts en verpleegkundige laten ons, na het vaststellen dat Mees is overleden, alleen met Mees. We zijn bij hem en kunnen niet anders dan hem vast houden en huilen.
Wat een overweldigende reacties op het verhaal van Mees, Onze Super Mees. Via deze weg wil ik iedereen die meegelezen heeft en zijn medeleven op welke manier dan ook getoond heeft bedanken. We waarderen het zeer.