Deel 4 - Onze Super Mees

Deel 4

Maandag 11 december t/m Donderdag 14 december

Wij zijn weer vroeg wakker in het Ronald MC Donald huis, we zijn vannacht niet gebeld door de IC en dat is een “goed” begin van de maandag.  

Als we bij Mees op de IC komen horen we dat de nacht inderdaad stabiel is verlopen.
De verpleegkundige had wel gehoopt dat Mees iets meer wakker zou worden nu de morfine is afgebouwd.  Hij reageert wel wat meer met z’n armen/benen als er aan hem geplukt wordt voor de zorg. Dat is op zich een goed teken, dus wij blijven hoopvol.

Tijdens de zorg moet Mees ineens overgeven, geen prettig gezicht, hij heeft de beademingsbuis nog in zijn mond/keel en de verpleegkundige roept ook gelijk om extra hulp. Waar ik kan help ik tijdens de zorg, dus ik sta ook aan het bed van Mees en ik schrik van het overgeven, vlak voor de opname op 7 december moest Mees ook steeds overgeven. De verpleegkundige adviseert om in dit stadium vooral mama te zijn voor Mees en het zorgen aan de verpleegkundige over te laten, dat is heel lastig, ik wil graag voor hem zorgen, zoals ik dat al 7 jaar doe.

Deze maandagochtend sluit ik aan bij de artsenvisite, daar wordt met heel veel medische termen duidelijk dat we nog een lange, heel lange weg te gaan hebben met Mees. Toch zijn de artsen tevreden voor de situatie van Mees op dit moment. Er zullen zeker nog hobbels komen en het wordt geen makkelijke weg.
Als we maar op weg blijven…

Omdat het goed is om Mees z’n armen en benen door te bewegen helpen wij en de verpleegkundige Mees daarbij. Tijdens het bewegen vanavond zei Mees ineens “auw auw auw” niet het leukste om te horen en ook best knap nog met de beademingsbuis in zijn mond/keel, maar we hebben weer wat van hem gehoord, dat is fijn, heel fijn en toch ook een goed teken. Hij hoeft alleen geen pijn te hebben dus daar wordt gelijk naar gekeken.

Op dinsdagochtend, als we bij Mees komen, begin ik tegen hem te praten, en daar gaan na 4 dagen zijn ogen weer open, hij reageert op mijn stem en dat is mega fijn!
Mees valt nog wel snel weer in slaap, maar toch gaan zijn ogen steeds vaker open.
Het lijkt er, door het velen draaien, plukken, bewegen, wel op dat hij wat oncomfortabel is, hier wordt wat voor gegeven.

De fysio en gipskamer komen vandaag langs op Mees zijn kamer om gipsen schoenen aan te meten, deze moet Mees gaan dragen in bed, om te voorkomen dat zijn voeten in een verkeerde stand gaan staan. Alles voor het behoud en optimale functionaliteit van zijn benen en voeten.

De arts praat ons nog even bij en ze zijn nog steeds tevreden met hoe Mees het doet, het zijn allemaal kleine stapjes, maar een paar kleine stapjes is samen ook een grote stap. Mees is supersterk, dat heeft hij inmiddels wel bewezen.

Als het wat drukker is bij Mees op de kamer merken we dat ook aan hem, hij raakt soms wat geïrriteerd, we zien het aan zijn bloeddruk en hij probeert aan alle slangetjes te trekken, we proberen dan uit te leggen dat hij deze nodig heeft en daarom moet laten zitten, het is zo lastig allemaal.

Omdat Mees kan reageren op gesloten vragen met ja knikken en nee schudden weten we nu dat hij ook graag op z’n zij zou willen liggen, de verpleegkundige zijn er ook heel blij mee dat hij zo goed reageert en ze Mees daardoor nog beter kunnen helpen.

Aangezien Mees steeds meer zo goed wakker is, zijn alle slangetjes erg interessant.
Op donderdagochtend heeft hij zelf zijn arterielijn eruit getrokken, de verpleegkundige is er maar druk mee, en kan ook een schoon pak gaan halen…
De arterielijn wordt niet meer terug geplaatst, ze gaan de metingen op een andere manier doen, dat kan nu omdat hij meer wakker is en goed reageert.

Op donderdagmiddag staat er een MRI scan ingepland, Mees heeft zelf al goede dingen laten zien, maar een scan geeft mogelijk nog meer duidelijkheid. Ook de oncoloog uit het Prinses Maxima Centrum wil de scan graag zien.

Als de verpleegkundige Mees klaar gaan maken en met hem naar het UMCU gaan, wachten wij in de Ronald MC Donald huiskamer op het telefoontje dat ze weer terug zijn.  Hoe fijn is het, dat de huiskamers van het Ronald MC Donald er zijn, een plek in het ziekenhuis, waar het niet voelt als een ziekenhuis.

Na de scan mag de tube voor de beademing er waarschijnlijk uit en daar kijken we heel erg naar uit, maar de uitslag van de scan zelf is ook heel spannend!
Wachten duurt lang, heel lang…