Sterrenstof

Eind Februari mogen wij eindelijk Mees zijn sterrenstof ophalen, een meisje uit Mees zijn klas noemde dit zo, dus wij nu ook. Het klinkt ook veel fijner en mooier dan as vinden wij.

De avond voor dat Mees overleed was Juul bij Mees en ons in het ziekenhuis, zij keek naar buiten en heeft toen voor Mees de allermooiste ster uitgekozen. Sterren, planeten, de maan en astronauten, het komt steeds allemaal terug. Dus sterrenstof…

Maar hoe kom je dan aan die sterrenstof? Dat is eigenlijk hetzelfde als, wat is cremeren? En hoe leg je dit aan een kind uit? Eigenlijk is dat niet te doen, maar samen met wat hulp van de medisch pedagogische zorg uit het Maxima lukte het.

Wij hebben Juul verteld dat Mees zijn lichaam niet meer bij ons kan zijn, hij was zo ziek dat zijn lichaam het niet meer kon volhouden, maar Mees zoals hij was en zoals wij hem herinneren is altijd bij ons, niet zichtbaar om ons heen, in ons hart en in onze gedachten. Toen kwam natuurlijk al snel de vraag wat er dan met Mees zijn lichaam ging gebeuren. Wij zijn eerlijk geweest over de oven, en als dat klaar is dat er sterrenstof van Mees zijn lichaam is overgebleven.

Mijn ervaring, als kinderen een vraag stellen kunnen ze vaak ook het antwoord aan, hoe heftig dat soms ook is of lijkt.

Omdat je in Nederland 1 maand wachten tot de sterrenstof wordt “vrijgegeven”
dacht Juul dat Mees zijn lichaam al die tijd in de oven was gebleven. Kun je nagaan wat voor gedachten dit oproept bij kinderen. Wij hebben haar uitgelegd dat dit gelukkig niet het geval was.

Wij vonden die maand wachten heeeeeel lang duren, achteraf heb ik ergens gelezen dat je een verzoek kan indienen bij de officier van justitie voor een ontheffing, als we dat hadden geweten…

In die maand “wachten” hebben we veel gezocht naar een mooie,
passende as bestemming (of urn of hoe je dit wil noemen)

Wat we vinden is niet groot genoeg voor de vermoedelijke hoeveelheid sterrenstof van Mees, we zoeken dus een beetje teleurgesteld verder maar komen steeds op hetzelfde uit. Niets vinden we mooier dan wat we die ene keer gezien hebben, dus wagen we er een mailtje aan.
Wat een lieve mensen en nog fijner, ze willen met ons meedenken om datgeen wat we voor ogen hebben, te maken zodat de sterrenstof van Mees volledig bij elkaar kan blijven. Het lukt uiteindelijk, Memories to Keep wil voor ons een uitzondering maken.
Wij stappen in de auto richting Brabant. De Little Moon die we voor ogen hadden, is nagemaakt in een groter formaat. Geheel vrijblijvend mogen we komen kijken, maar als we ‘m zien weten we het gelijk, dit is het, dit moet het zijn, wat een vakmanschap.
Wij noemen het de Big Moon, en ja daar is het weer… de maan (en alles wat erbij hoort)
Gevalletje, moet zo zijn denk ik dan!

Eenmaal thuis hebben we 2 opties, de Big Moon laten vullen door iemand van het crematorium, die hebben dat immers vaker gedaan. De andere optie is om het zelf te doen… Vooraf zeiden we tegen elkaar, dat gaan we echt niet doen.
Maar wachten op het crematorium, Mees weer in vreemde handen achterlaten en wachten voelt ook niet echt goed.
Steeds meer komt het gevoel van, wij kunnen dit, samen!
En ja dat is moeilijk, heel moeilijk, maar wie kan er beter voor Mees zorgen dan wij, zijn ouders, tot op het laatste moment!